Χάκνεϋ Γουίκ

Ξεμείναμε από λεφτά, δουλειά και τύχη 
Κλειστήκαμε σε δωμάτια με μούχλα και σκόνη
Δώσαμε τα τελευταία μας λεφτά σε αντισηπτικά
Όλοι γυρνάνε πίσω με μια πικρή ελπίδα
Μέχρι κι οι μάγειρες μας την κάνανε για το Μεξικό
Κανεις δεν αγγίζει κανέναν πια
Η απόσταση, από προτιμητέα έγινε απαραίτητη
Κλείνουν τα σύνορα και μοίρες χωρίζονται ‘μέχρι νεοτέρας’
Και αν δεν ακουμπήσουμε τα χέρια μας στα μάτια ή το πρόσωπο
είναι αδύνατο να σκουπίσουμε ένα δάκρυ

Γενέθλια

Η σιωπή του σπιτιού μου, ταράζει την γαλήνη της νύχτας. Είναι η παρουσία σου στη ζωή μου και η απουσία μου απ'τη ζωή σου που κάνει τα σώματα μας να γέρνουν και τις ψυχές να γερνούν.
Η άγουρη νιότη χρωματίζει το καφέ της ζωής μου. Οι άνθρωποι παύουν να ερωτεύονται για να ανασαίνουν και τα μάτια την απομυθοποίηση ζητούν. Κι εσύ όλη σου τη ζωή μασάς τσίχλες για να σου αλλάξουν τη γεύση.
Στα όρη ανεβαίνεις ,σε βυθούς κολυμπάς, περιηγείσαι στο άπειρο και αυτό σε λιώνει. Δεν σε λυτρώνει πια η ελπίδα και τρέχεις σε εναν διάδρομο μονος. Ο χαρακτήρας σου αλλάζει και τρυπώνει ξανά ενα σκοτάδι στην ψυχή σου, που ποτέ δεν τελειώνει. Ο χρόνος κύλησε σαν σταγόνα στα μάγουλά σου. Μια πικρία γεμίζει της καρδιάς σου τον ακανόνιστο χτύπο και οι ευθύνες, το άγχος και τα πολλα δανεικά μοιάζουν αδιάφορα μπροστά στου θανάτου το αχόρταγο βάθος.

Δεύτερη εικόνα

Δεν γνωρίζω καν τι περιμένω. Αγωνία δεν έχω, απλά σκέφτομαι και περιμένω. Δεν βρίσκω παρηγοριά στα λόγια γιατί δεν είναι αυτό το οποίο ζητώ.Ακούω τους πάντες να μιλάνε
και αδυνατώ να κάνω κάτι διαφορετικό από το να τους ακούω να συνεχίζουν να μιλάνε. Όλοι έχουν ένα θέμα που τους απασχολεί ή ένα θέμα που τους αρέσει να συζητούν.
Τις περισσότερες φορές μένω ακροατής, και άλλες εκφέρω μια άποψη ή και δυο. Ενδιαφέρομαι κι εγώ να συζητώ και νιώθω όμορφα όταν ο συνομιλητής μου με κοιτάει καθώς ακούει την άποψη μου όταν ζητηθεί, ανεξαρτήτως του αν συμφωνεί ή όχι.
Είναι και κάποιες φορές όμως που η απουσία μου από τη συζήτηση είναι παραπάνω από αισθητή για όποιον θα ενδιαφερόταν να ακούσει το τί έχω να πω. Εκείνες τις φορές απλά υπάρχω γύρω από λέξεις, τις ακούω να γεννιούνται από φθόγγους, να σχηματίζουν προτάσεις και τις αφήνω να περνούν από δίπλα μου δίνοντας έτσι τη σειρά μου σε κάποιον άλλον να απαντήσει.
Είναι οι φορές που απλά το βλέπω να συμβαίνει ξανά και ξανά σαν deja vu και νιώθω πως ήδη σε κάποια άλλη ζωή έχω δώσει την απάντηση.

Πάνω από το τραπέζι.

Η απόλυτη ελευθερία έκφρασης δεν κατακτάται. Είναι κάτι που ζήσαμε μώρα. Δεν πιστεύω πως μπορούμε να φτάσουμε σε ανώτατο επίπεδο από αυτό στην πορεία της ζωής μας.
Σε εκείνο το στάδιο της ζωής μπορεί να αποφασίζουν άλλοι για το τί θα φάμε και πώς θα ντυθούμε, αλλά πραγματικά το μυαλό μας είναι ελεύθερο να κατευθυνθεί οπουδήποτε.
Οι ευθύνες, οι δυσάρεστες σκέψεις και οι υποχρεώσεις δεν έχουν χτυπήσει ακόμα την πόρτα και το μυαλό εξασκείται μόνο στο να αναγνωρίζει και να μαθαίνει. Μεγαλώνοντας βγήκαμε από αυτό, θεωρώντας τα πάντα δεδομένα, ακόμα και τους δικούς μας ανθρώπους.
Σταματήσαμε να ανακαλύπτουμε όχι μόνο λόγω υποχρεώσεων και βαρεμάρας, αλλά και επειδή δεν θέλουμε να δείξουμε στους άλλους πως δεν γνωρίζουμε.
Αν όλο αυτό παρατηρηθεί από κάποιον, το πιθανότερο συμπέρασμα θα είναι πως γινόμαστε όλο και πιο αδιάφοροι για τα πράγματα που δεν έχουμε γνωρίσει και στην πλειονότητα των φορών οτιδήποτε είναι μακρυά, παραμένει και μακρυά. Με αυτό το τρόπο αποστασιοποιούμαστε από νέους τρόπους έκφρασης και εγκλωβιζόμαστε στα ίδια ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα αντίληψης ή όχι πάντως όσο μεγαλώνουμε τόσο απομακρυνόμαστε από τον αυθορμητισμό μας και την ανάγκη έκφρασης μέσω αυτού.

Το παιδί

Πολλές φορές υπάρχουν στιγμές που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Η εικόνα ή η έννοια μένει σε ένα από τα σκοτεινά συρτάρια του μυαλού μας για καιρό, μπορεί και για όλη μας τη ζωή.
Αρχίζουμε να βγαίνουμε από το καλούπι μας. Αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν και διαφορετικές αντιμετωπίσεις από τις δικές μας. Το πιθανότερο είναι πως κάποια στιγμή στη μετέπειτα ζωή μας θα περάσουμε κι εμείς από εκεί, είτε επειδή θα βρούμε την κατάσταση αυτή μπροστά μας, είτε επειδή θα έχουμε γίνει εμείς οι ίδιοι η κατάσταση.
Εκείνη την ώρα θα έχουμε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές εκπλήρωσης στη ζωή μας. Θα έχουμε πλέον μπει στο νόημα, καθώς η απορία μας θα έχει απαντηθεί αυτόματα μέσα στο κεφάλι μας.
Το θέμα είναι να μπορούμε να αναζητήσουμε και να αναπαράγουμε την στιγμή εκείνη της "απορίας" μας και να είμαστε ικανοί να την βρίσκουμε κάθε φορά.
Θεωρώ πως αν κατορθώσουμε να μπούμε σε όλη αυτή την λογική, θα είμαστε πολλά βήματα πιο κοντά στη συνειδητοποίηση, θα κατανοούμε καλύτερα τον κόσμο και συνεπώς τη ζωή. 

Πριν βρεθώ

Προσωπική διασκέδαση δια εξαναγκασμού.
Είναι κάτι που κάνω κοιτώντας τα φώτα της πόλης απομακρύνοντας με επίτηδες από τις ανθρώπινες φιγούρες. Το μόνο που μπορώ να σας προσφέρω είναι η ρηχή σκέψη της σκέψης μου.
Με πιέζω να πράξω μήπως και μπορέσω να ξεκολλήσω τον εαυτό μου από την άρνηση, όμως καταλαβαίνω πως δεν μπορώ με τίποτα να αφεθώ εντελώς εξαιτίας αυτής της πίεσης.
Έχω πλέον αποκοπεί και ασχολούμαι μόνο με αυτό που βλέπω, εκφράζομαι άμεσα στον ίδιο μου τον εαυτό και χάνομαι στον φόβο μου.
Τα περιττά όλο και πληθαίνουν, τα γνωστά όλο και σκοτεινιάζουν.
Σε αυτό το σημείο είναι που χρειάζομαι βοήθεια, μια βοήθεια ψεύτικη και στην ουσία χωρίς κανένα ιδιαίτερο νόημα.

Ανάποδα ρολόγια

Παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Όσα το μάτι μου μπορεί να διακρίνει. Μπλέκομαι σε έννοιες αφηρημένες, ανεξήγητες ακόμα αντικειμενικά, που μπαινοβγαίνουν σαν βούρτσες στο μυαλό μου και παρασύρουν μαζί τους ό,τι προσπαθώ να διαφυλάξω. Παλεύω με τον εαυτό μου σκληρά. Έχω κερδίσει την αλλοίωση. Αυτό είναι κάτι που κατανοώ πως θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα την έχω κερδίσει, έχω περπατήσει σε αυτήν, την έχω παλέψει, την έχω εξερευνήσει.
Δεν μου ήρθε, την βρήκα.
Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη σε κάποιο επίπεδο, δεν ξέρω καν αν τα ρούχα που φοράω είναι αυτά που πρέπει. Είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι πως ντύνω τον εαυτό μου με τις λάθος ιδέες και τις λάθος αναμνήσεις.
Η επούλωση αργεί.

Λευκή θερμότητα

Βλέπω τη ζωή μου μέσα από τα μάτια κάποιου άσχετου θεατή. Πώς μπορεί άραγε να δείχνω;
Περιμένω και ανησυχώ για όλους ,όχι όμως τόσο για μένα. Συνήθως σκεφτόμαστε πως θα βρούμε εμείς λύση για τον εαυτό μας ακόμα κι αν δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Είναι μια από τις άμυνες του οργανισμού για να μην τρελαθούμε τελείως.
Συνεχίζω να βλέπω πράγματα που δεν είναι όπως πρέπει και τα αφήνω όπως είναι περιμένοντας μήπως γίνει κάτι. Και αυτό το κάτι δεν θα είναι καλό. Ίσως το χρειάζομαι για να με ταρακουνήσει αυτή τη φορά, γιατί όλες τις άλλες δεν έδωσα καμία σημασία.
Από την άλλη, είμαστε αρκετά απρόσεκτοι ώστε να μας συμβαίνουν πράγματα κι εγώ ανησυχώ. Φτιάχνω διαλόγους στο μυαλό μου και εικόνες. Σημάδι για το ότι η φαντασία μου θέλει να προειδοποιήσει. Στην πραγματικότητα όμως δεν κάνω καμία απολύτως ενέργεια για να αποτρέψω αυτό που φαντάζομαι πως θα συμβεί. Μπλέκω δυο κόσμους μαζί τον φανταστικό και τον πραγματικό. Δεν ξέρω ποιος είναι ποιος όπως και δεν ξέρω πια ποια είμαι εγώ. Ακούω τους παλιούς μου δίσκους και τους βρίσκω πολύ χαρούμενους για μένα.
Ταξιδεύω στις προηγούμενες ζωές μου όταν ήμουν κάποια άλλη. Δεν μου αρέσει όταν καταλαβαίνω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Μπορώ να αποκωδικοποιώ καταστάσεις σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από αυτό που θα είχα στο μυαλό μου παλιότερα ,το οποίο φαντάζει τόσο αληθινό και τόσο αδύνατο να συμβαίνει ,μα πάνω από όλα το νιώθω ξένο.
Προσπαθώ να με πείσω πως δεν ξέρω τι ψάχνω γυρίζοντας πίσω, αλλά στην ουσία γνωρίζω πολύ καλά. Πασχίζω να αναβιώσω συναισθήματα ξανά, γιατί οι δίσκοι μου δεν ακούγονται το ίδιο χαρούμενοι πλέον.