Το σκαλοπάτι

Πολλές φορές δεν μπορώ να ακολουθώ. Νιώθω την διαδρομή να προεκτίνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που καταλαβαίνω πως πηγάινω προς το τίποτα. Οι στιγμές επαναλαμβάνονται για να μου διαχωρίζουν την σκέψη από το πριν και το τώρα.
Χρειάζομαι την ζέστη αλλά επιλέγω το κρύο γιατί έχω την εικόνα του. Eίναι κάτι αποδεκτό, κάτι που αρέσει, είναι όμως και η πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέσο έκφρασης και αυτοδιατήρησης. Μαθαίνω για μένα ακούγοντας διηγήσεις κάποιων άλλων. Τα συναισθήματα φτάνουν στον υπέρτατο βαθμό γι'αυτή τη στιγμή, σίγουρα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απο την τελευταία φορά. Η καρδιά μου θα σπάσει ενώ χτυπάει αργά καθώς ξαναπερνάω από τη ζέστη στο κρύο. Η αλλαγή είναι μόνο ψυχική, το κορμί είναι πάντα ζεστό και σε κίνηση.
Πέφτουμε όλοι αργά. Το προτιμάμε γιατί υπάρχει περισσότερος χρόνος για ελπίδα πριν την καταστροφή.

Όταν χάνεις

Μ'αρέσει να αφήνω πάντα μια σελίδα κενή.Συνήθως μέχρι να αρχίσω να πράττω 
έχω ήδη αφήσει πίσω το έναυσμά μου και συγκεντρώνομαι στην υλοποίηση. Είναι πολύ δύσκολο να επανέλθω στην αρχική μου ιδέα και έτσι η κενή σελίδα μένει πίσω για να μου θυμίζει πως ξεχνώ.Με αυτό τον τρόπο δεν μπορώ να απογοητευτώ εύκολα λόγω του ότι δεν θυμήθηκα.
Δεν είμαι σίγουρη άμα πρέπει να θυμάσαι κάτι πέρα από τον προορισμό. Έχοντας για παράδειγμα στο μυαλό την αφετηρία μόνο, δεν κερδίζεις τίποτα , αντιθέτως πηγαίνεις ένα βήμα πιο πίσω. Το να θυμάσαι την διαδρομή μόνο, δεν σου προσφέρει κάτι παρά μόνο να την κάνεις να μοιάζει πιο μακρυνή. Εγώ γουστάρω να σκέφτομαι τον προορισμό γιατί με κάνει να ταξιδεύω ακόμα.

Στο χέρι μου

Και πάλι γράφω με τα ίδια. Με τα ίδια χρώματα στο μυαλό, με τις ίδιες σκέψεις και ταχύτητα.Την ταχύτητα του φωτός και την ταχύτητα του βήματος της χελώνας.
Ξεκινώ από ένα σημείο στο χαρτί, το "σωστό" και προφανές και από εκεί δεν ξέρω πού θα με βγάλει το χέρι ακολουθώντας το μυαλό. Ξέρω καλά πως να συνεχίζω, αλλά μπορεί να τα χάσω, να ξεκινήσω, να σταματήσω, να περιμένω και να συνεχίσω ξανά. Η παύση θα μου δώσει ένα νέο νόημα, μια καινούρια έκβαση στη σκέψη, πρωτόγνωρη σαν το συναίσθημα που σου αφήνουν οι νότες ενός τραγουδιού που ακούς πρώτη φορά. Εκπλήσσομαι αναρωτιέμαι και σκέφτομαι ξανά.Μέχρι όμως να τα κάνω όλα αυτά η ιδέα και το καινούριο νόημα θα έχουν ήδη εισχωρήσει με ύπουλο τρόπο μέσα μου. Ριζώνουν βαθειά στο υποσυνείδητο μου γαργαλώντας μου το μυαλό.
Και με μπερδευουν.