Ανάποδα ρολόγια

Παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Όσα το μάτι μου μπορεί να διακρίνει. Μπλέκομαι σε έννοιες αφηρημένες, ανεξήγητες ακόμα αντικειμενικά, που μπαινοβγαίνουν σαν βούρτσες στο μυαλό μου και παρασύρουν μαζί τους ό,τι προσπαθώ να διαφυλάξω. Παλεύω με τον εαυτό μου σκληρά. Έχω κερδίσει την αλλοίωση. Αυτό είναι κάτι που κατανοώ πως θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα την έχω κερδίσει, έχω περπατήσει σε αυτήν, την έχω παλέψει, την έχω εξερευνήσει.
Δεν μου ήρθε, την βρήκα.
Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη σε κάποιο επίπεδο, δεν ξέρω καν αν τα ρούχα που φοράω είναι αυτά που πρέπει. Είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι πως ντύνω τον εαυτό μου με τις λάθος ιδέες και τις λάθος αναμνήσεις.
Η επούλωση αργεί.

Λευκή θερμότητα

Βλέπω τη ζωή μου μέσα από τα μάτια κάποιου άσχετου θεατή. Πώς μπορεί άραγε να δείχνω;
Περιμένω και ανησυχώ για όλους ,όχι όμως τόσο για μένα. Συνήθως σκεφτόμαστε πως θα βρούμε εμείς λύση για τον εαυτό μας ακόμα κι αν δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Είναι μια από τις άμυνες του οργανισμού για να μην τρελαθούμε τελείως.
Συνεχίζω να βλέπω πράγματα που δεν είναι όπως πρέπει και τα αφήνω όπως είναι περιμένοντας μήπως γίνει κάτι. Και αυτό το κάτι δεν θα είναι καλό. Ίσως το χρειάζομαι για να με ταρακουνήσει αυτή τη φορά, γιατί όλες τις άλλες δεν έδωσα καμία σημασία.
Από την άλλη, είμαστε αρκετά απρόσεκτοι ώστε να μας συμβαίνουν πράγματα κι εγώ ανησυχώ. Φτιάχνω διαλόγους στο μυαλό μου και εικόνες. Σημάδι για το ότι η φαντασία μου θέλει να προειδοποιήσει. Στην πραγματικότητα όμως δεν κάνω καμία απολύτως ενέργεια για να αποτρέψω αυτό που φαντάζομαι πως θα συμβεί. Μπλέκω δυο κόσμους μαζί τον φανταστικό και τον πραγματικό. Δεν ξέρω ποιος είναι ποιος όπως και δεν ξέρω πια ποια είμαι εγώ. Ακούω τους παλιούς μου δίσκους και τους βρίσκω πολύ χαρούμενους για μένα.
Ταξιδεύω στις προηγούμενες ζωές μου όταν ήμουν κάποια άλλη. Δεν μου αρέσει όταν καταλαβαίνω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Μπορώ να αποκωδικοποιώ καταστάσεις σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από αυτό που θα είχα στο μυαλό μου παλιότερα ,το οποίο φαντάζει τόσο αληθινό και τόσο αδύνατο να συμβαίνει ,μα πάνω από όλα το νιώθω ξένο.
Προσπαθώ να με πείσω πως δεν ξέρω τι ψάχνω γυρίζοντας πίσω, αλλά στην ουσία γνωρίζω πολύ καλά. Πασχίζω να αναβιώσω συναισθήματα ξανά, γιατί οι δίσκοι μου δεν ακούγονται το ίδιο χαρούμενοι πλέον.