Η μεγαλύτερη παρεξήγηση

Μιλάω όπως ακούς και εννοώ αυτά που λέω. Εσύ έχεις μάθει να ακούς και να φαντάζεσαι. Πρέπει να ανοίξεις τα αφτιά και όχι τα μάτια για να ακούς.
Κι εγώ με την σειρά μου ακούω εμένα όταν μιλάω.Με ακούω για να ξέρω τι λέω, να είμαι σίγουρη αν κατάλαβες σωστά, αλλιώς να διορθώσω.
Μ'αρέσει να με κατανοείς, να "με πιάνεις". Αν πάλι δεν μπορείς εγώ θα στα γράφω, όχι μόνο για να τα νιώσεις ,αλλά για να μυρίσεις τον κρύο ιδρώτα στο χαρτί και να δεις το τρέμουλο του χεριού από το μολύβι. Για να μπορείς να τα θυμηθείς όταν τα ξεχνάς. Και κυρίως για να μη έχεις δικαιολογία.
Για να έχεις εσύ την ευθύνη άμα δεν τα θυμάσαι.Αν τα ξεχάσεις τώρα που τα βλέπεις και είναι για πάντα εδώ γραμμένα για σένα, τότε θα είμαι κι εγώ σίγουρη πως τα ξέχασες γιατί αυτό γούσταρες.
Με πιάνεις;

Η πτώση

Η φαντασία δεν έχει κανόνες γι'αυτό κι εγώ μπορώ να φαντάζομαι ό,τι θέλω.
Συνήθως διαλέγω κάτι δύσκολο, συναρπάζομαι και ξεκινώ να πέφτω.Δεν μπορείς να μένεις σε ένα τεντωμένο σχοινί για πάντα.Πρέπει να διαλέξεις σε πια πλευρά από τις δυο θα πέσεις.Μπορεί κάποια να σου φανεί προς στιγμήν πιο ελπιδοφόρα από την άλλη, όμως η πραγματικότητα δείχνει πως είναι και οι δυο καταστροφικές.
Είναι δύσκολο για μένα να επιλέγω τον τρόπο που θα καταστραφώ.Πολλές φορές αναρωτιέμαι άμα πρέπει να πέσω από την μεριά που πιστεύω πως ίσως με σώσει, ή να πέσω από την άλλη για να μην ξεγελάσω τον εαυτό μου πως τάχα μπορώ να τα καταφέρω.