Πάνω από το τραπέζι.

Η απόλυτη ελευθερία έκφρασης δεν κατακτάται. Είναι κάτι που ζήσαμε μώρα. Δεν πιστεύω πως μπορούμε να φτάσουμε σε ανώτατο επίπεδο από αυτό στην πορεία της ζωής μας.
Σε εκείνο το στάδιο της ζωής μπορεί να αποφασίζουν άλλοι για το τί θα φάμε και πώς θα ντυθούμε, αλλά πραγματικά το μυαλό μας είναι ελεύθερο να κατευθυνθεί οπουδήποτε.
Οι ευθύνες, οι δυσάρεστες σκέψεις και οι υποχρεώσεις δεν έχουν χτυπήσει ακόμα την πόρτα και το μυαλό εξασκείται μόνο στο να αναγνωρίζει και να μαθαίνει. Μεγαλώνοντας βγήκαμε από αυτό, θεωρώντας τα πάντα δεδομένα, ακόμα και τους δικούς μας ανθρώπους.
Σταματήσαμε να ανακαλύπτουμε όχι μόνο λόγω υποχρεώσεων και βαρεμάρας, αλλά και επειδή δεν θέλουμε να δείξουμε στους άλλους πως δεν γνωρίζουμε.
Αν όλο αυτό παρατηρηθεί από κάποιον, το πιθανότερο συμπέρασμα θα είναι πως γινόμαστε όλο και πιο αδιάφοροι για τα πράγματα που δεν έχουμε γνωρίσει και στην πλειονότητα των φορών οτιδήποτε είναι μακρυά, παραμένει και μακρυά. Με αυτό το τρόπο αποστασιοποιούμαστε από νέους τρόπους έκφρασης και εγκλωβιζόμαστε στα ίδια ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα αντίληψης ή όχι πάντως όσο μεγαλώνουμε τόσο απομακρυνόμαστε από τον αυθορμητισμό μας και την ανάγκη έκφρασης μέσω αυτού.

Το παιδί

Πολλές φορές υπάρχουν στιγμές που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Η εικόνα ή η έννοια μένει σε ένα από τα σκοτεινά συρτάρια του μυαλού μας για καιρό, μπορεί και για όλη μας τη ζωή.
Αρχίζουμε να βγαίνουμε από το καλούπι μας. Αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν και διαφορετικές αντιμετωπίσεις από τις δικές μας. Το πιθανότερο είναι πως κάποια στιγμή στη μετέπειτα ζωή μας θα περάσουμε κι εμείς από εκεί, είτε επειδή θα βρούμε την κατάσταση αυτή μπροστά μας, είτε επειδή θα έχουμε γίνει εμείς οι ίδιοι η κατάσταση.
Εκείνη την ώρα θα έχουμε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές εκπλήρωσης στη ζωή μας. Θα έχουμε πλέον μπει στο νόημα, καθώς η απορία μας θα έχει απαντηθεί αυτόματα μέσα στο κεφάλι μας.
Το θέμα είναι να μπορούμε να αναζητήσουμε και να αναπαράγουμε την στιγμή εκείνη της "απορίας" μας και να είμαστε ικανοί να την βρίσκουμε κάθε φορά.
Θεωρώ πως αν κατορθώσουμε να μπούμε σε όλη αυτή την λογική, θα είμαστε πολλά βήματα πιο κοντά στη συνειδητοποίηση, θα κατανοούμε καλύτερα τον κόσμο και συνεπώς τη ζωή. 

Πριν βρεθώ

Προσωπική διασκέδαση δια εξαναγκασμού.
Είναι κάτι που κάνω κοιτώντας τα φώτα της πόλης απομακρύνοντας με επίτηδες από τις ανθρώπινες φιγούρες. Το μόνο που μπορώ να σας προσφέρω είναι η ρηχή σκέψη της σκέψης μου.
Με πιέζω να πράξω μήπως και μπορέσω να ξεκολλήσω τον εαυτό μου από την άρνηση, όμως καταλαβαίνω πως δεν μπορώ με τίποτα να αφεθώ εντελώς εξαιτίας αυτής της πίεσης.
Έχω πλέον αποκοπεί και ασχολούμαι μόνο με αυτό που βλέπω, εκφράζομαι άμεσα στον ίδιο μου τον εαυτό και χάνομαι στον φόβο μου.
Τα περιττά όλο και πληθαίνουν, τα γνωστά όλο και σκοτεινιάζουν.
Σε αυτό το σημείο είναι που χρειάζομαι βοήθεια, μια βοήθεια ψεύτικη και στην ουσία χωρίς κανένα ιδιαίτερο νόημα.

Ανάποδα ρολόγια

Παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Όσα το μάτι μου μπορεί να διακρίνει. Μπλέκομαι σε έννοιες αφηρημένες, ανεξήγητες ακόμα αντικειμενικά, που μπαινοβγαίνουν σαν βούρτσες στο μυαλό μου και παρασύρουν μαζί τους ό,τι προσπαθώ να διαφυλάξω. Παλεύω με τον εαυτό μου σκληρά. Έχω κερδίσει την αλλοίωση. Αυτό είναι κάτι που κατανοώ πως θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα την έχω κερδίσει, έχω περπατήσει σε αυτήν, την έχω παλέψει, την έχω εξερευνήσει.
Δεν μου ήρθε, την βρήκα.
Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη σε κάποιο επίπεδο, δεν ξέρω καν αν τα ρούχα που φοράω είναι αυτά που πρέπει. Είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι πως ντύνω τον εαυτό μου με τις λάθος ιδέες και τις λάθος αναμνήσεις.
Η επούλωση αργεί.

Λευκή θερμότητα

Βλέπω τη ζωή μου μέσα από τα μάτια κάποιου άσχετου θεατή. Πώς μπορεί άραγε να δείχνω;
Περιμένω και ανησυχώ για όλους ,όχι όμως τόσο για μένα. Συνήθως σκεφτόμαστε πως θα βρούμε εμείς λύση για τον εαυτό μας ακόμα κι αν δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Είναι μια από τις άμυνες του οργανισμού για να μην τρελαθούμε τελείως.
Συνεχίζω να βλέπω πράγματα που δεν είναι όπως πρέπει και τα αφήνω όπως είναι περιμένοντας μήπως γίνει κάτι. Και αυτό το κάτι δεν θα είναι καλό. Ίσως το χρειάζομαι για να με ταρακουνήσει αυτή τη φορά, γιατί όλες τις άλλες δεν έδωσα καμία σημασία.
Από την άλλη, είμαστε αρκετά απρόσεκτοι ώστε να μας συμβαίνουν πράγματα κι εγώ ανησυχώ. Φτιάχνω διαλόγους στο μυαλό μου και εικόνες. Σημάδι για το ότι η φαντασία μου θέλει να προειδοποιήσει. Στην πραγματικότητα όμως δεν κάνω καμία απολύτως ενέργεια για να αποτρέψω αυτό που φαντάζομαι πως θα συμβεί. Μπλέκω δυο κόσμους μαζί τον φανταστικό και τον πραγματικό. Δεν ξέρω ποιος είναι ποιος όπως και δεν ξέρω πια ποια είμαι εγώ. Ακούω τους παλιούς μου δίσκους και τους βρίσκω πολύ χαρούμενους για μένα.
Ταξιδεύω στις προηγούμενες ζωές μου όταν ήμουν κάποια άλλη. Δεν μου αρέσει όταν καταλαβαίνω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Μπορώ να αποκωδικοποιώ καταστάσεις σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από αυτό που θα είχα στο μυαλό μου παλιότερα ,το οποίο φαντάζει τόσο αληθινό και τόσο αδύνατο να συμβαίνει ,μα πάνω από όλα το νιώθω ξένο.
Προσπαθώ να με πείσω πως δεν ξέρω τι ψάχνω γυρίζοντας πίσω, αλλά στην ουσία γνωρίζω πολύ καλά. Πασχίζω να αναβιώσω συναισθήματα ξανά, γιατί οι δίσκοι μου δεν ακούγονται το ίδιο χαρούμενοι πλέον.

Παράλληλο σύμπαν

Είμαστε σουπερ ήρωες που έχουμε χάσει την μπάλα. Βγαίνουμε από τις υπάρξεις μας πιστεύοντας πως μπορούμε να πετύχουμε αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Καθόμαστε μέσα σε αυτή την τρέλα και συμφωνούμε δυνατά. Προσπαθούμε να κρατήσουμε κάτι δικό μας μέσα στη συνεχή παράνοια και απορία. Κι εγώ περιμένω πότε θα ξεκινήσουν να μου διαγράφουν πληροφορίες από το μυαλό μου.
Νιώθω ξαφνικά όπως ένιωθα όταν ήμουν μικρή και έπαιζα υπό κάποια επίβλεψη.Κρύβω τα πραγματικά μου στοιχεία χωρίς να μετανιώνω, πιστεύοντας κιόλας πως αυτό είναι το καλύτερο.
Nα μην ξέρει κανείς ποια είμαι, τί κάνω, πώς αισθάνομαι και τί έχω ανάγκη.
Και στη συνέχεια, να ξεχάσω κι εγώ.

Το σκαλοπάτι

Πολλές φορές δεν μπορώ να ακολουθώ. Νιώθω την διαδρομή να προεκτίνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που καταλαβαίνω πως πηγάινω προς το τίποτα. Οι στιγμές επαναλαμβάνονται για να μου διαχωρίζουν την σκέψη από το πριν και το τώρα.
Χρειάζομαι την ζέστη αλλά επιλέγω το κρύο γιατί έχω την εικόνα του. Eίναι κάτι αποδεκτό, κάτι που αρέσει, είναι όμως και η πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέσο έκφρασης και αυτοδιατήρησης. Μαθαίνω για μένα ακούγοντας διηγήσεις κάποιων άλλων. Τα συναισθήματα φτάνουν στον υπέρτατο βαθμό γι'αυτή τη στιγμή, σίγουρα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απο την τελευταία φορά. Η καρδιά μου θα σπάσει ενώ χτυπάει αργά καθώς ξαναπερνάω από τη ζέστη στο κρύο. Η αλλαγή είναι μόνο ψυχική, το κορμί είναι πάντα ζεστό και σε κίνηση.
Πέφτουμε όλοι αργά. Το προτιμάμε γιατί υπάρχει περισσότερος χρόνος για ελπίδα πριν την καταστροφή.

Όταν χάνεις

Μ'αρέσει να αφήνω πάντα μια σελίδα κενή.Συνήθως μέχρι να αρχίσω να πράττω 
έχω ήδη αφήσει πίσω το έναυσμά μου και συγκεντρώνομαι στην υλοποίηση. Είναι πολύ δύσκολο να επανέλθω στην αρχική μου ιδέα και έτσι η κενή σελίδα μένει πίσω για να μου θυμίζει πως ξεχνώ.Με αυτό τον τρόπο δεν μπορώ να απογοητευτώ εύκολα λόγω του ότι δεν θυμήθηκα.
Δεν είμαι σίγουρη άμα πρέπει να θυμάσαι κάτι πέρα από τον προορισμό. Έχοντας για παράδειγμα στο μυαλό την αφετηρία μόνο, δεν κερδίζεις τίποτα , αντιθέτως πηγαίνεις ένα βήμα πιο πίσω. Το να θυμάσαι την διαδρομή μόνο, δεν σου προσφέρει κάτι παρά μόνο να την κάνεις να μοιάζει πιο μακρυνή. Εγώ γουστάρω να σκέφτομαι τον προορισμό γιατί με κάνει να ταξιδεύω ακόμα.

Στο χέρι μου

Και πάλι γράφω με τα ίδια. Με τα ίδια χρώματα στο μυαλό, με τις ίδιες σκέψεις και ταχύτητα.Την ταχύτητα του φωτός και την ταχύτητα του βήματος της χελώνας.
Ξεκινώ από ένα σημείο στο χαρτί, το "σωστό" και προφανές και από εκεί δεν ξέρω πού θα με βγάλει το χέρι ακολουθώντας το μυαλό. Ξέρω καλά πως να συνεχίζω, αλλά μπορεί να τα χάσω, να ξεκινήσω, να σταματήσω, να περιμένω και να συνεχίσω ξανά. Η παύση θα μου δώσει ένα νέο νόημα, μια καινούρια έκβαση στη σκέψη, πρωτόγνωρη σαν το συναίσθημα που σου αφήνουν οι νότες ενός τραγουδιού που ακούς πρώτη φορά. Εκπλήσσομαι αναρωτιέμαι και σκέφτομαι ξανά.Μέχρι όμως να τα κάνω όλα αυτά η ιδέα και το καινούριο νόημα θα έχουν ήδη εισχωρήσει με ύπουλο τρόπο μέσα μου. Ριζώνουν βαθειά στο υποσυνείδητο μου γαργαλώντας μου το μυαλό.
Και με μπερδευουν.

Η μεγαλύτερη παρεξήγηση

Μιλάω όπως ακούς και εννοώ αυτά που λέω. Εσύ έχεις μάθει να ακούς και να φαντάζεσαι. Πρέπει να ανοίξεις τα αφτιά και όχι τα μάτια για να ακούς.
Κι εγώ με την σειρά μου ακούω εμένα όταν μιλάω.Με ακούω για να ξέρω τι λέω, να είμαι σίγουρη αν κατάλαβες σωστά, αλλιώς να διορθώσω.
Μ'αρέσει να με κατανοείς, να "με πιάνεις". Αν πάλι δεν μπορείς εγώ θα στα γράφω, όχι μόνο για να τα νιώσεις ,αλλά για να μυρίσεις τον κρύο ιδρώτα στο χαρτί και να δεις το τρέμουλο του χεριού από το μολύβι. Για να μπορείς να τα θυμηθείς όταν τα ξεχνάς. Και κυρίως για να μη έχεις δικαιολογία.
Για να έχεις εσύ την ευθύνη άμα δεν τα θυμάσαι.Αν τα ξεχάσεις τώρα που τα βλέπεις και είναι για πάντα εδώ γραμμένα για σένα, τότε θα είμαι κι εγώ σίγουρη πως τα ξέχασες γιατί αυτό γούσταρες.
Με πιάνεις;

Η πτώση

Η φαντασία δεν έχει κανόνες γι'αυτό κι εγώ μπορώ να φαντάζομαι ό,τι θέλω.
Συνήθως διαλέγω κάτι δύσκολο, συναρπάζομαι και ξεκινώ να πέφτω.Δεν μπορείς να μένεις σε ένα τεντωμένο σχοινί για πάντα.Πρέπει να διαλέξεις σε πια πλευρά από τις δυο θα πέσεις.Μπορεί κάποια να σου φανεί προς στιγμήν πιο ελπιδοφόρα από την άλλη, όμως η πραγματικότητα δείχνει πως είναι και οι δυο καταστροφικές.
Είναι δύσκολο για μένα να επιλέγω τον τρόπο που θα καταστραφώ.Πολλές φορές αναρωτιέμαι άμα πρέπει να πέσω από την μεριά που πιστεύω πως ίσως με σώσει, ή να πέσω από την άλλη για να μην ξεγελάσω τον εαυτό μου πως τάχα μπορώ να τα καταφέρω.