Είμαστε σουπερ ήρωες που έχουμε χάσει την μπάλα. Βγαίνουμε από τις υπάρξεις μας πιστεύοντας πως μπορούμε να πετύχουμε αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Καθόμαστε μέσα σε αυτή την τρέλα και συμφωνούμε δυνατά. Προσπαθούμε να κρατήσουμε κάτι δικό μας μέσα στη συνεχή παράνοια και απορία. Κι εγώ περιμένω πότε θα ξεκινήσουν να μου διαγράφουν πληροφορίες από το μυαλό μου.
Νιώθω ξαφνικά όπως ένιωθα όταν ήμουν μικρή και έπαιζα υπό κάποια επίβλεψη.Κρύβω τα πραγματικά μου στοιχεία χωρίς να μετανιώνω, πιστεύοντας κιόλας πως αυτό είναι το καλύτερο.
Nα μην ξέρει κανείς ποια είμαι, τί κάνω, πώς αισθάνομαι και τί έχω ανάγκη.
Και στη συνέχεια, να ξεχάσω κι εγώ.
Νιώθω ξαφνικά όπως ένιωθα όταν ήμουν μικρή και έπαιζα υπό κάποια επίβλεψη.Κρύβω τα πραγματικά μου στοιχεία χωρίς να μετανιώνω, πιστεύοντας κιόλας πως αυτό είναι το καλύτερο.
Nα μην ξέρει κανείς ποια είμαι, τί κάνω, πώς αισθάνομαι και τί έχω ανάγκη.
Και στη συνέχεια, να ξεχάσω κι εγώ.
