Η σιωπή του σπιτιού μου, ταράζει την γαλήνη της νύχτας. Είναι η παρουσία σου στη ζωή μου και η απουσία μου απ'τη ζωή σου που κάνει τα σώματα μας να γέρνουν και τις ψυχές να γερνούν.
Η άγουρη νιότη χρωματίζει το καφέ της ζωής μου. Οι άνθρωποι παύουν να ερωτεύονται για να ανασαίνουν και τα μάτια την απομυθοποίηση ζητούν. Κι εσύ όλη σου τη ζωή μασάς τσίχλες για να σου αλλάξουν τη γεύση.
Στα όρη ανεβαίνεις ,σε βυθούς κολυμπάς, περιηγείσαι στο άπειρο και αυτό σε λιώνει. Δεν σε λυτρώνει πια η ελπίδα και τρέχεις σε εναν διάδρομο μονος. Ο χαρακτήρας σου αλλάζει και τρυπώνει ξανά ενα σκοτάδι στην ψυχή σου, που ποτέ δεν τελειώνει. Ο χρόνος κύλησε σαν σταγόνα στα μάγουλά σου. Μια πικρία γεμίζει της καρδιάς σου τον ακανόνιστο χτύπο και οι ευθύνες, το άγχος και τα πολλα δανεικά μοιάζουν αδιάφορα μπροστά στου θανάτου το αχόρταγο βάθος.
Η άγουρη νιότη χρωματίζει το καφέ της ζωής μου. Οι άνθρωποι παύουν να ερωτεύονται για να ανασαίνουν και τα μάτια την απομυθοποίηση ζητούν. Κι εσύ όλη σου τη ζωή μασάς τσίχλες για να σου αλλάξουν τη γεύση.
Στα όρη ανεβαίνεις ,σε βυθούς κολυμπάς, περιηγείσαι στο άπειρο και αυτό σε λιώνει. Δεν σε λυτρώνει πια η ελπίδα και τρέχεις σε εναν διάδρομο μονος. Ο χαρακτήρας σου αλλάζει και τρυπώνει ξανά ενα σκοτάδι στην ψυχή σου, που ποτέ δεν τελειώνει. Ο χρόνος κύλησε σαν σταγόνα στα μάγουλά σου. Μια πικρία γεμίζει της καρδιάς σου τον ακανόνιστο χτύπο και οι ευθύνες, το άγχος και τα πολλα δανεικά μοιάζουν αδιάφορα μπροστά στου θανάτου το αχόρταγο βάθος.
