Πάνω από το τραπέζι.

Η απόλυτη ελευθερία έκφρασης δεν κατακτάται. Είναι κάτι που ζήσαμε μώρα. Δεν πιστεύω πως μπορούμε να φτάσουμε σε ανώτατο επίπεδο από αυτό στην πορεία της ζωής μας.
Σε εκείνο το στάδιο της ζωής μπορεί να αποφασίζουν άλλοι για το τί θα φάμε και πώς θα ντυθούμε, αλλά πραγματικά το μυαλό μας είναι ελεύθερο να κατευθυνθεί οπουδήποτε.
Οι ευθύνες, οι δυσάρεστες σκέψεις και οι υποχρεώσεις δεν έχουν χτυπήσει ακόμα την πόρτα και το μυαλό εξασκείται μόνο στο να αναγνωρίζει και να μαθαίνει. Μεγαλώνοντας βγήκαμε από αυτό, θεωρώντας τα πάντα δεδομένα, ακόμα και τους δικούς μας ανθρώπους.
Σταματήσαμε να ανακαλύπτουμε όχι μόνο λόγω υποχρεώσεων και βαρεμάρας, αλλά και επειδή δεν θέλουμε να δείξουμε στους άλλους πως δεν γνωρίζουμε.
Αν όλο αυτό παρατηρηθεί από κάποιον, το πιθανότερο συμπέρασμα θα είναι πως γινόμαστε όλο και πιο αδιάφοροι για τα πράγματα που δεν έχουμε γνωρίσει και στην πλειονότητα των φορών οτιδήποτε είναι μακρυά, παραμένει και μακρυά. Με αυτό το τρόπο αποστασιοποιούμαστε από νέους τρόπους έκφρασης και εγκλωβιζόμαστε στα ίδια ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα αντίληψης ή όχι πάντως όσο μεγαλώνουμε τόσο απομακρυνόμαστε από τον αυθορμητισμό μας και την ανάγκη έκφρασης μέσω αυτού.