Χάκνεϋ Γουίκ

Ξεμείναμε από λεφτά, δουλειά και τύχη 
Κλειστήκαμε σε δωμάτια με μούχλα και σκόνη
Δώσαμε τα τελευταία μας λεφτά σε αντισηπτικά
Όλοι γυρνάνε πίσω με μια πικρή ελπίδα
Μέχρι κι οι μάγειρες μας την κάνανε για το Μεξικό
Κανεις δεν αγγίζει κανέναν πια
Η απόσταση, από προτιμητέα έγινε απαραίτητη
Κλείνουν τα σύνορα και μοίρες χωρίζονται ‘μέχρι νεοτέρας’
Και αν δεν ακουμπήσουμε τα χέρια μας στα μάτια ή το πρόσωπο
είναι αδύνατο να σκουπίσουμε ένα δάκρυ